.

.

gecenin karanlığı düştüğünde yüzünün sahnesine
bazı bazı,
hüznün buğusu sarar yüreğini
yeniden
bir annenin şefkatli elleri gibi sıcak
derin bir sevgiyi hissedersin varlığında
karanlığın içinde var olan bir ışık gibi
aydınlandığında yüreğin
bilirsin ki bu
onun sevgisi

.

gün olur,
günün en aydınlık yerinde ışığını karartır bir gölge
karabasan gibi çöker yüreğine karanlık
üşütür yüreğini hele ki ellerini
sevgisiz ruhların ayazı
bir nefretin karanlıklarına itilmektesin belli ki
o an her neredeysen
hissedersin
her yanına uçurumlar devşiren elleri

.

tüm yaşam sevinçlerini
ve sevgilerini
kapkara fırçasıyla kendi zifir karanlığına boyarken
o karanlık ruhu da fark edersin aralarında
tanırsın onu
nefretini ve kötülüğünü bırakır da üzerine
seyrine dalar
olanca kin ve nefretin yansımalarını
kötülüğün tohumları
nefretlerini saçarken çevrene
nafile kaybolan bir zamandır
iyiden güzelden yana bir şeyler beklersin
boşu boşuna
oysa,
kötülükleri sarmıştır dört bir yanını

.

sonra sonra
yüreğinin sevgilerine sığınırsın
insana
yaşama
tüm kainata sevgilerini anımsarsın
yeniden
aydınlanmaya başlar yüzün
güneşin bir sevgiyle ısıttığını hissedersin yüreğini
kaldığın yerden devam edersin güne
ve yaşamaya

anne sıcaklığındadır sevgi
anlarsın
ve,
yeniden
ve yeniden
gülümsersin yüreğine …