Yorgun meali ömrün, hafız…
Her düş karesine eziyet ettiğim kadarım
Hatta fazlası aşkın
Bir de meziyet bellediğim bir iklimde
Sönmeyen ferim, fenerim
En laciverdiyim göğün
Bir bulutsa tünediğim, hafız
Irkların da en asili iken aşk
Nazenin güftelerden sökün eden o refüze edilen
Bir aşkın da ikramıdır çaresizliğim.

Gönle bulut olan
İçimde kalan her dirhemi
Ukde bildiğim masalların leylak rengi
Belki de yeşilinde gözlerin
Yaşaran bir göğün neferiyim, hafız
Aşkın İlahi Sırdaşı iken Rabbim
Bir tek O’dur beni geri çevirmeyen
Ellerimde nem,
Yanaklarımda kalmadı pembenin tini
Göğsümde devasa bir kuş
Oysaki el kadar yüreğin haznesi
Mevsimlerden ölüm, hafız
Hatta ölümden de betermiş
Bu cefakâr aşkın yükü ve yüklemi
En çok da içimde saklı o emir kipi…

İlla ki bağırırken birileri
Sevmelerin meali, hafız
Hem bu aşkın rengi
Hem de solmak bilmeyen güllerin acımasız dikenleri
Elbet kendime batırdığım
Kendime yüklenip nihayetinde kendimi
Terk ettiğim elbet yoktur yalanım, hafız
Hem sen bilirsin beni:
Az mı çıktık yokuş yukarı
Sonra da öldük mü zemherilerde
Hala kardelen vasfımla
Hala açmaya doymayan o sefil gülün meali
Bir varım bir yok, hafız
Hem açım hem tok.

Sürgünlerde uçuşan redifler
Kilitli kalpte saklı anahtar
Rengim de ırkım da sevgi
Maviden başla
Kolaysa pembeye dönsün rüya
Solsun da serpilsin yeniden olabildiğince
Edimlerde hararetli bir mevsim
Asil yüreklerde saklıdır rengim
Hem siyahım hem beyaz
Hem sırtımda kamburum
Hem yangınlarda sönmeyen ateşim
Sahi, ben kimim hafız?

Kılıf geçirmesin kimse içimdeki yetime
Kolaysa vursunlar beni
Beni benden eden asi yüreğin de
Bitimsiz elemi
Efkârın dibine vurdum hafız
Varsa yoksa çözemediğim o ki;
Kâinatın şifresi, hafız
Elbet saklıdır içimde en derinde.