8
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1308
Okunma
Sevgili Özlem Pala Ablama ithaftır.
Ne zaman yüreğine dokunsam,
Hastane koridorlarında
Küçük bir kızın çığlıkları duyulur.
‘’Çapa’da son vardiya.’’
Bir şiirin ağladığı andır
Ve bir sayfaya düşen aslında kandır
Gözyaşımla ıslanan coğrafya
Bir şiirin en acı mısralarıdır.
Yürekte yaşayan bir babaya;
En güzel armağandır.
Sonra yüreği susuz kalmış bir ananın
Çığlıkları duyulur bir suyun hikâyesinde
Hipokrat yemini bozulur bir doktorun
Dile gelir sessiz bir roman
Ben üşürüm yüreğim tutmaz olur
Dağılır elimde sabrın tespihi
Çoğalır gecemde yıldızlar
Bu kaçıncı Babil sürgünü bir gülün akşamıdır
Şiire ağlayan kalemin dinmeyen yaşıdır yaşadığım an.
Zaman buz tutan bir aynanın kırılan camıdır
Ve ben ütopik bir anahtarla açarım sürgülü kapıları
Kalbin koridorlarında yitirdiğim bir aşkı aramaya çıkarım
Şimdi vakit ölüm öncesi yalnızlığın suskun halidir
Bir şiirin en mavi cümlesi yakar hasretimi
Ateşin rengi solar hayal altı tutkularda.
Gümüş bir tepside tebessüme yelken açar en deli mısralar
Gerçeğin üşüyen alazında yolculuğa çıkar gözlerim
Özlem bir şairin en güzel adı olur
Ve ben susarım bir şiirin tam ortasında
Ve ben ne zaman seni hatırlasam
İsmim cim karnında nokta olur
Ve bir küçük kız büyür şiire dönerken hayat
Şiir ince bir çizgi, şiir ölüm, şiir hayat.
Ve ben bahara sunduğum gülüşlerimi
Şiir yürekli gözlerine armağan ediyorum
Bir şiirin toprağına gömdüğüm güllerimi
Kabul edersen sana ithaf ediyorum
Hadi kokla bu gü,l rengini yüreğinden alan
Kırmızı buseli bir düş çiçeğidir.
Ve bu şiir sana ithaf bir yüreğin gerçeğidir.
Hüseyin Özbay
Cevap Yaz