Körsen yanan sokak lambasından
Şule düşerdi dalgalanan aklıma
İlki ve sonu idi bakışım
Zülüfleri dağılmış komşu kızına

Ilıktan kaynara geçen zehri aktı
Sebepsiz bir keder çöktü,
Yavan yüreğimde meşale yaktı
Bedenimi sardı ateşi, tortu bıraktı

Ne gitmeler oluştu o şimşek çakmasında belirsiz,
Hazin hikayelerin gelişinde oluşan sessizlikle gözlerim fersiz

Gençlik başa bela oldu o gün,
dağlar bulanık baktı şahikasından
Kaderimin değiştiğini sanmıştım
bakarken endamı ile arkasından

Salmış zülfü yari,
Salınırken kuğu misali kavurdu derimi,
İçerimi kapladı
Kaynar kazanlara saldı bedenimi

Kimdi bu kanatlı!
Amam Allahım tanımadım!
Ürperdim, dört mevsimi yaşadım.
Kafamdaki sesler, sanki mezarımı kazdı
Kıştı, baharım hazandı, o an kaderi yazdı

Göğsümdeki ağrı ne?
Perde indi gözlerime
Belki ince hastalık belki bir sızı.
Bildim o an, aşina.
Şimdi olmayan komşumun kızı.

Önüme serilen hayatın kendisiydi,
Belki de ömrümün efendisi
...

Adımları gitmez mi insanın?
Basmıyordu yere ayaklarım!

Uçuran sanki görünmez kanatlarım
Niye bastığım toprak olsun ki,
Olursa uçan atlarım, olmazsa atlarım.

...
Artık aşk zamanı gelmiş,
"Tanrı(!) misafiri" olarak

Daha girmez gönlünden içeri
Ne kışı ne yazı ne de kederi
Niceleri geçti lakin gönül geçmedi

Artık anılarda kaldı
Mevsimi bahardı ...
Ve bıraktığı eserin adı
Melankoli ...