Bir sürahi dolusu imge ısmarladı gece
Yüzü suyuna hürmeten umudun
Devasa bir rahmete tutunduğuna binaen
Açtığı her paranteze saklandı bilip bilmeden
Bazen gözü seğiren bir şiirde
İçinde saklı eflatun güneşi bırakmamacasına sarıldığı
Yemin Billah geceydi huzurun saklı sesi.

Bir nesirdi kimi zaman yıldızlar
Sökün eden varlığında saklı bir hezeyan
Tutuklu diline hükmeden sadece kalem
Elbet matemin izini sürdüğü gün ve gece
Kavrulan sözcükler eşlik eden niyazından
Taşan hüsran:
Rabbine sadık illa ki
Az buçuk büyümeyen o çocuk
Ki kimi zaman nutku tutuk
Bir derviş gibi
Salındığı evren…

Ne hümayunu idi ömrün
Ne huzura uzanan
O melun yürekte saklı
Varsa yoksa ihaneti ömrün saklı tuttuğu
En çok da neşriyatı söyleyemediklerinin
Kum misali dökülen varlığından yana
Yokken umudu.

Göğü yaran bir şimşek
Temennisi değildi oysa
Sözcüklere dokunan nice yürek
İşte sarkacı idi umudun anbean
Rabbinden dilediğine
Sahip olmaksa en azından
Varlığını sermişken şiirin dizelerine.

Bağcıkları çözüldü ruhunun
Kurşun kadar ağır kimi zaman
Hüzzamı bazen kırık notalarla efkâr dağıtan
Gönülsüz mizacı seyrüseferinde yarınların
Dünse hem kıyıma uğrayan
Günde ne varsa saklı kıyamı mümkün
Bilinmedik bir zamanda
Doğacaksa güneş ilk kez onun nezdinde
Savrulduğu şu evrende
Neyse izini sürdüğü bilinmezin suretinde
Sure tadında bir ömür müydü ufkun saklı mizacı?

Yerle yeksan olmuş ömrün kesilen faturası
Elbet öde öde bitmedi bitmeyecekti de
Geceye veda eden şiirine yaslandı
Şarkıların edasında solan geceden sızan bir sızı ile
Kifayetsizliğin sarnıcında bir su damlası kadar
Ufacık varlığına dokunan hüsrandan başka
Neyi vardı?