Hücreleri ölen beynim değil.
Beylik de değil hani diyemediklerim.
Ne Beylikdüzü’nde gidip gelmelerin mealidir
Söylemeye cesaret edemediğim
Ne nakşıdır mevsimin ki
Körelmiş bir kapının aralığından geçti
Madem Aralık rüzgârı
Aralık bırakmış olamam kapımı
Hele ki bir ömür yüzüme kapananların da
Bitmemişken faslı.

Neyse yongam.
Neyse solup solup açan goncam.
Ne çiçek ne böcek
Saçlarıma konan varsa yoksa hasret:
Ne kendime taşındığım
Ne yürekler aşındırdığım
Ne de gül olup tanışıklığım bülbülle
Şakıyan her gecede sönen feri günün
Her günde seğirten şu yürek ikliminin meali
Ne gördüm de göreceğime razı mıyım da
Pekişen bir rehavet
Ta ki yolum bir şiire düşene dek.

Katıksız hezimete uğradığım ömür
Hala barışık iken hüznümle
Belki de neşenin doz aşımı
Sövdüğüm nefsim
Soluksuz kalana kadar tükettiğim nefesim.

Ne iksirim ne zehir
Yorgan döşek hayallerim
Yine de cesaret bulduğum serildiğim
Safiyet yüklü olmanın hem
Neresi kötü?
Bir mazluma sevdalı
Bir manzumeden alıp da gıdamı
Bir hikaye ise yazdığım
Susuzluğumu giderdiğim
Her cümlede kaykıldığım şu ömürden aldığım
Cesaret en çok ön sözü olmak günün
Gün dediğin semiren gecenin titrinden.

Ne titreyen sesimdir engel
Ne gülüşüm çalıntı bir esinti
Eremediğim hidayet ki yokuşun başı
Konamadığım bir esaret
Bilip bilmeden sunulan önüme
Kabul eyleyip nafakamı bölüştüğüm
Tan vakti şiir vakti
Tini ömrün en çok da
Şüheda mazinin yudum yudum içimi
Elbet körelmeden yaşatacağım ömrün duayeni
En çok umuda sarıldığım her hüzün vakti.