Sarmaşık ve kavak aşkı
İçimde yara:
Sarıldı sarmaşık ince uzun bedene
Yükseldi ta gökyüzüne
Rüzgârın uğultusu kulaklarda
İlahi bir türkü
Sarmaşık yükseldikçe
Ateşi yuttu
Kavruldu kavak

Kavak:
Bozuldu sessizliğimin huzuru
Tel tel
Yaprak yaprak
Uçuştu
Titrek dudaklarımdan öpen
Kuru yapraklar

Sarmaşık:
Kimimiz aşktan
Kimimiz de ayrılıktan
Düştük yollara
Kervanımız yolcu
Kervankıran da gözlerimiz
Koptu yollarda
Sevincimizin son halkası
Gönlümüzün cevapsız bilmecesi
Candan bir parça karıştı
Ömrümün her anına
Saplandı göğsüme
Ateşsiz cehennem

Kavak:
Hissediyordum
Avuçlarımda yüzünü
Çizgi çizgi
Kokusu bir tutku
Yumuşacık bağrımda
Saçlarının iki ince örgüsü
Omuzlarımda
İki beden
Bir ruh
Kayıp diyarlarda

Sarmaşık:
Rüzgârın harında eridik
Çığlık çığlığa
Aşındırdı kaldırımların yanaklarını
Süzülen yapraklarımız
Ağaçlar hüzünlü
Göç yollarında kuşlar
Ağlamaklı

Kavak:
Ölüm uykusu bu
Gözleri görmeyen canlarda
Sevdası bende
Ağlamak ayıptır sanma
Öksüz kalmış sonbaharda