Bahar mevsimini ümit ederken,
Hayatım boyunca yalnız kış gördüm.
Sayılı günlerim geçip giderken,
Daima karşımda çatık kaş gördüm.

Mutluluk bizlere zaten ıraktı,
Elimden tutanlar çabuk bıraktı,
Her vuslatın sonu; gördüm, firaktı,
Aşığın gözünde çokça yaş gördüm.

Zirveler soğuktu, ovaya indim,
Esip, gürler iken; bir anda dindim,
Köşeme çekildim, kuytuya sindim,
Koskoca dünyayı birden boş gördüm.

Mayalar bozuldu, acıdı hamur,
Kimi kurşun attı, kimisi çamur,
Harabeye döndüm, olmadım mamur,
Düşmanın elinde bolca taş gördüm.

Üstüme yürüdü koskoca dağlar,
Viraneye döndü bahçeler, bağlar,
Gözümde canlandı o güzel çağlar,
Dosttan gelenleri daim hoş gördüm.

Zemheri ayazı kasıp kavurmuş,
Varını yoğunu saçıp, savurmuş,
Bütün acıları yüzüne vurmuş,
Önüne eğilmiş nice baş gördüm.

Yıllardır kapımı kimse çalmadı,
Ardımdan bakacak biri kalmadı,
Uçmayı denedim, lakin olmadı,
Kanadı kırılmış onca kuş gördüm.

Sırtında heybesi, elinde asa,
Yüzlerde endişe, kalplerde tasa,
Devrilmiş sandalye, dağılmış masa,
Kırılmış tabakta yağsız aş gördüm.

Sabri Koca