Yüksek ökçeli ayakkabıların altında ezilen taşlar

şehir bütün çıplaklığıyla ortada

yalın!

Sade!

Kalabalık çiftlerin ortasında yapayalnız

şehir üşüyor

şehir özlüyor kokunu

kokun silindikçe tablalardan

şehir gittikçe düşüyor gözlerden.




Sessiz, boş gözlerle bakıyor şehir

gözleri takılı

bisiklet üzerinde akrobasi yapan çocuklara

şehir yalnız

şehir kimsesiz

şehrin bakışlarından herkes habersiz

şehir acıyor, yer yer kanıyor

varlığın silindikçe meydanlardan

şehir kuru bir yaprak gibi dökülüyor ağaçlardan.




Şehir ayaklanıyor içinde ki insanların içinden

elleri cebinde ağzında sigara

denetliyor seni görme umuduyla meydanları

Hüzünlü!

Garip!

Mazlum!

Şehir ağlıyor

bir daha gelmeyeceğini kabullendikçe.

Şehir ölüyor!

Kalabalık çiftlerden bakışlarını çekerek...