Güneş bu kadar mı yakışır göğe
yağmur hakeza yeryüzüne.
Yıldızlar simli nakış gibi serpilmişler geceye.
İbret i Alem der hamd ederim
milyarlarca mucizeye.
Düşünüp de şöyle dalınca âtiye
hayretler içinde kalıveriyorum.
.
.
.

Kimi doru atını,
eşini dostunu gardaşını.
Kimi ise evini barkını,
saray gibi yatını.
.
.
.

Boşunadır tüm ayak diremeler,
sallanır eller.
Bir top bezdir götürdüğü,
isyandadır diller.
.
.
.

Almıyor hafsalam dönüyorum şaşkına...
.
.
.

Değirmen misali, bir doluyor bir boşalıyor, ya şu alem.
Aklım ermiyor
diyorum ki Allah’u Alem.
.
.
.

Bunca insan doğarken bir o kadarı ise ölüveriyor.
Sanki bir bardaktan diğerine doluveriyor.
.
.
.

Nereye gidiyor bunca insan diye sorgularken kendimi,
adeta pusulası şaşıyor,
yıkasım geliyor akıl bendimi.
.
.
.

Ulu bir ağaçsa diyorum,
dünya misal olarak.
Bizlerse her gün dökülen yaprak.
.
.
.

Nasıl bir bağırdır ki düşünün şu kara toprak.
Ana kucağı gibi uyututur bizi,
asırlarca bağrında saklayarak.
.
.
.

Uyunur mu uyunmaz elbet.
Ama tüm bunları hak ettik.
Bile bile bu ömrü Allah’ım!..
Nasıl da beyhude tükettik.
.
.
.

Utanmadan geldik dergahına,
yüzsüz yüzümüze gererek perde.
İstersen kuş tüyü döşek olur,
ol de oluversin Ya Rab!..

Nasıl uyunur kara yerde?
.
.
.

Geldik huzuruna hiç düşünmeden günahlarımıza günah katarak.
Nasıl yatarız demedik
yılan çıyan aynı yerde,
tenimize taşlar batarak.
.
.
.

Affet Ya Rab nedamet ile
umut ile açtık sana ellerimizi.
Sen bağışla
ettik sana emanet
ruhlarımız ile bedenlerimizi.
.
.
.

Gaffar’sın Rahim’sin affet bizi!..

Ya Rab sen Muktedirsin
Kadirsin derman olursun
en onulmaz derde,
yükselt göğe, garip bırakma bizi
kara yerde...

.
.
.