ışık salkımı sevgisiyle tutuyor korkulukları
aşağısı korkusuz mu ne düşerken
hissettirmiyor ağırlığını
havada ölmüş kuşların nefesi yankılanıyor özgürlüğümüzde

buda geçecek buda
yelkenleri ağlayan bir gemi kılığında
beni artık susarken duymayacaksınız
lanetlenmiş bulutlarla arkadaş oldum
kalbimi yenisiyle değiştirmek için ölümü seçtim

her korku duvarlarıyla yüzleşmek için pencerelerini kapatıyor
ama dışarıda uçuşan havanın bile bir yalnızlığı var
göğe bulaşan karanlığın bir yerinde
gülümsüyor olmalı aydınlıklar

yorulmadan mukayese ettiğim için seçilmiş davrandım
hava beyaz umut yarının çıkmazı
koyulaşıncaya dek anlamsızlığı karıştırdım kendimle
bütün her şey tekrar edince aynı
sonsuza dek yok oldum seninle

adını tüketip söylemeye gerek yok
uzun ve çılgın bir çizgiyle örtün üstümü
ne bilebilsinler ne duyabilsinler
söylediklerimi
enginlerde uyurken gökyüzünün yüzü
sahile vuran dalgalar konuşsun.