Allah’ın emrine karşı gelirken,
Şeytanın peşinde koşuyor insan.
Aciz olduğunu iyi bilirken,
Bazen de haddini aşıyor insan.

Kulağı duyuyor, gözü görüyor,
Sayılı günlerle ömür sürüyor,
Eceli gelenler Hakka yürüyor,
Ölüm yokmuş gibi yaşıyor insan.

Uzaya çıkıyor, aya gidiyor,
Dağları deliyor, dümdüz ediyor,
Yaptığı işlerle “güçlüyüm” diyor,
Bazen de düz yolda şaşıyor insan,

Bilimi kullandı can yakmak için,
Tekniği kullandı kan dökmek için,
İlimi kullandı kin sokmak için,
Yoluna mayınlar döşüyor insan.

Bir yanda ezilen, bir yanda ezen,
Dünya bölüşülmüş, yok mudur sezen?
Adını koymuşlar; medeni düzen!
Mecrasından çıkmış, taşıyor insan.

Gündeme gelmezken dünya barışı,
Akıllara ziyan silah yarışı,
Oysa bizim değil tek bir karışı,
Kendi kuyusunu eşiyor insan.

İnsanlıktan nasip almayan insan,
Asla kazanamaz şeref ile san,
İnsan kâmil değil; vicdanı noksan,
Her gün biraz daha düşüyor insan.

Sabri Koca