Baskın yedi kervanım, yağmalandı mallarım,
Yere düştü kılıcım; kırıldı okum, yayım.
Sadece gövdem kaldı, kurudu hep dallarım,
Güneşim çoktan battı, buluttan çıkmaz ayım.

Virane bir kalenin yıkılan son burcuyum,
İflas eden tüccarın ödenmeyen borcuyum,
Çöle düşen dervişin heybesiyim, hurcuyum,
Kırılmayı bekleyen derinlerde bir fayım.

Sakın kimse sanmasın; sarayımla hanım var,
Her şeyimi kaybettim, sadece bir canım var,
Yel estikçe sızlayan, ağrıyan bir yanım var,
Bu kadarmış nasibim, buymuş dünyada payım.

Önden giden gözcüler uzaklara bakındı,
Bu umutsuz savaşım belki de son akındı,
Estim, yağdım, gürledim; yolun sonu yakındı,
Bahar gelince coşan, yazın kuruyan çayım.

Bazen haddimi aşıp, imkânsızı denedim,
Kartallara özenip yükseklere tünedim,
Her zaman kazanmaya yoktu zaten senedim,
Babam, dedem gittiler; nerede amcam, dayım?

Uzun emel taşımam, yolcuyum bu âlemde,
Solup gidecek bir gün; menekşem de, lalem de,
Biter dünya mihneti, kurtulurum elemde,
Ne bir küheylanım var, nede körpe bir tayım.

Sabri Koca