Gün olur keyfe değer, gamlar uzaktır bize
Olur ki gün düşer öne baş,morallarse zeminde
Hayat bu ne çıkarır bilinmez önümüze
Başkalarını da düşünmektir erdem,kendini değil.

Senin düştüğün acziyet varsa, ben de üzgünüm
Varsa neşen, sevincin budur benim düğünüm.
Varsa paylaşmak da var, gerisi zulüm,ölüm
Ötekileştirmeden sevebilmek ideal,diğeri değil.

Olur mu hiç arayanla soran bir olsun yabanla
İnsan düşündükçe anlıyor kıymetini rahmet var onda
İki eli kanda olsa da gelir dostun sonunda
Güzellikler doğuran sevgidir, öfke değil ki.

Sizin için yıkılıyorsa kaleler sevinin,ne iyi
Değer verenler yıkarlar ancak özden sermeyesini
Yeniden yeşerir nasılsa doğar yıkıntılardan yeni
Kıymet verenler üstün, diğerleri değil ki.

Üstümüze yağmalı derim, bir yakının çilesi
Belki onla mücadeleden doğar, hakkın bize rahmeti
Ortak sevinçler değil, ortak acılar da gerekli
Bizi esalı kul eden, rahmet de eder tecelli.

Komşusu aç iken yatan tok, gönülden aç olandır
Her işe kâr gözüyle bakan, hırsı önde tutandır
Asıl zenginlik dilde,gönle girebilmede
Başkasının derdini de yüklenebilen insandır...

İyi insan odur ki, elmastan da değerli
Onu erbabı bilir, üstelik maharetli
İyi insan olmak denen, şahsiyet meselesi
Seçimleri kulların maddiyattan önemli.

En büyük mutluluklar, doğar başkalarından
Birini mutlu eden, doğar sanki yeniden
Giderilen üzüntü, paylaşılan sorunlar
Açar yeni kapılar, rahmet sevgiden doğar.