’’elbet dünyanın maşrabasında çırpınan
sarsak bu şehir
verecek hesabını..’’




adı yanlış yoldu,
unutturuldu ırmakların sevinçle akan
çağlayanları...

hovarda rüzgarlar yaralanmış ağzıma
dilbaz muskalar asar..

ne yüzüm ihanetten kaçar
ne ellerim körpe yavruların
kekre yalnızlığına diş geçirirdi..

ey üzerime düşen leşleri yağmalayarak
geçen kaldırımlar
ayın şavk-ı
ne zaman vurur serin serin!!
ne zaman ayaklanır
omuzumda iki melek..
ve
hangi vakit
kendi alevinde yakar yamaçları..

ki
aklım gövdemde dağlanmış
bu cinnetten arda kalan meczup
tahtalara affı resimlenmiş..
günahım bağışıklı
uyusam her gün bir cellat kasıklarımda
kanırıyor dölünü
ilişiyor üstüme arklardan geçen
çaylak bir sabah
çelimsiz doğan bu güneş
bir bana mı cesur değil?
bir bana mı dönek?
sırıtık bu nüshanın
elbet vardır bir bildiği!!

o gün içinde diriliş

ey bu toprağa
adımlarını sürgün eden
kaldır çarpık gövdeni çakıldan
dehlizinde her gün kayıp
kıblegâhı şaşan simsarlar
çocukların çomağında
çengelli budak

tan ağarırken bir çift göz darma duman
oluklar irin
köşe başları uzza’nın cenin yığını
kaldır dedi bir ses
kaldır başını yerden!

düşerdi tüm çengiler caddelere
ıssızlığım büyürdü kapımda
ürkek çocuklar söylerdi
annelerinin cebinden uçan kırlangıç edasını

utanırdı af dilerdi babalar şehrin dolambaçlı
sokaklarında..

yetmezdi aminler


açtı küheylan soytarılar
ve
şahitti bunlara
kaburgası eksik leş yiyenler
..

yine
ellerini açardı beyazlar içinde kızlar
bekleyişler başlardı
var olmaya...


Belma.