’’İnsanın kaderi insandır
diyordu birileri..

baksam uzun uzun alnımı dayadığım
küflü duvarlara
hüznü görüyorum
içim üryan
dışım cehennemin öbür adı

ve
izim ..
o’mu
bak
yağmura susamış ayaklarım...’’

..



ölümle yaşamak arasında
uğruna
bitesiye savaşmaktı
içimdeki bu çığlık

acının ormanında
hiç olmamış
hiç yaşamamış gibi
soyumu bile bilmeden
kavmimi inkar ederek
genzimdeki vahayı yaka yaka
ardıma bakmadan gitmek..

..


aslında yaşamak kederince
derdi birisi

ellerimde zeytin dalları
kınından çıkmayan sabır gibi
direnerek
belki
yolculukları düşleyerek

ah!
ah yetmedi avuçlarıma tüneyen kuşların umudu
yudumlarken göğsüme batan alaz ağrıları
ah bitmedi ayaklarıma değen toprağın moloz zelzelesi







şimdi
gölgelensin sesimi kaybeden gece
ecelin kıyısında haramiler hüküm giydirsin
varsın sarmaşıklar sarsın
nasılsa kuşlar azalıyor
ne varsa küfre dönüyor dilimde


ve soluk soluğa vuruluyor kelimeler..

..

unutma
’’daha elveda demedim sana’’


...