Ne aldı zaman, biliyor musun ?
Sessizce geçip giderken

Sen tohum ektin
Yeşerip büyüsün diye
Ben umut ektim
Çocuk gülüşlerine
Hayallerimiz vardı
Kaygılarımıza yenilen
Yollarımız vardı
Huzurda
Barışta
Sevgide birleşen

Güven (!)
Bir Kurdeşen beynimizde
Kemirdi hep varlığı
Yokluğa köle etti
Sebepsiz savaşlar
Ve keşkeler kaldı heybemizde

Ölüme bir adım kalmış
Şimdi ne olur
Kardelen güneşi görse

Duayla olmuyormuş
Çalışmalıymış insan

Ne taşıdığına bakmadan
Eşşeğin ardına düşerse deve
Devam eder elbette
Çölde serap görmeye

Sözün kısası dostum

Sabrı sınananlardan olduk
Galiba biz de
Kabullendik her şeyi
Nedenini bilmeden
Belki de hiç sormadan
Sonra baktık ardından
Gidene toz kondurmadan

Kurtulamadık hayatın
Şu kirli ellerinden
Korktuk, neden bilinmez
Çocuk gülüşlerinden

Alıp götürdü zaman
Ne var ne yok bakmadan
Alıp götürdü işte
Damla damla terinden
Her şeyi bir bir, oynatarak yerinden
Ne fark eder
Ha senden
Ha benden

İbrahim ÖNÜÇ