çook eskiden yoksulluk varmış
taa ninemin zamanında

ayakkabısız çobanlık yaptığım olmuştur
çocukluğumda
kara lastikler sonradan çıktı
bizim zamanımızda
ayakkabı yoktu demişti bir gün

babası hayvan derisinden ayakkabı dikermiş
patik gibi bir şey olsa gerek

pamuğu eker
kumaşı dokur kendimiz dikerdik
elbisemizi

ipimizi kendimiz yapar
çorabımızı kendimiz örerdik
hemde nakışlı

diye
anlatmıştı

babam’la emmim’in içtiği sigaraların
izmaritlerini toplardık biri vardı
ona verirdik
dedi
çobanlık yaparken
izmarit toplayıp içenleri de duymuştum
bunun da bahsi geçmişti bir gün

bir başka büyüğümden
kış
mevsiminde
banyo yapmanın zorluklarını dinlemiştim
saçlarımız donardı demişti

saçlarınızın arasında buz zerreciklerine
rastladınız mı hiç

hikaye değil bunlar
kurgu hiç değil
maziden kanatlanıp
kalemime konan bir kar tanesi kadar
saf ve temiz anılardan örülü
yaşanmışlıklar

ikinci bir giysileri olmadığı için de
kurumasını beklerlermiş
ne kadar abes geliyor kulağa
değil mi

o zamanlar yoktu
şimdi her yer çul çabut doldu
diyor
seksenlik ninemiz
biraz sitemkar biraz kınayan
ses tonuyla anlatırken
ve
bize haksızlık yapıldı
der gibi
dalıyor gözleri uzaklara

şu an
varlıklı hayatlarımızı yaşarken biz
çok
çok
çok
lüks yaşamlarımıza imrenen
sefalet içinde yaşayan insanlar
yok mu
ve
bizler
üç maymunu oynamaya
devam etmiyor muyuz

şiirler
hikayeler yazarak
vicdanımızı uyutmuyor muyuz

seneler sonra o insanlar
acaba
hangi masalları anlatacaklar
hangi şiirlere imza atacaklar

onların da olacak
torunları
hayretler içinde dinleyecekler

masal gibi
anlatılanları

bu nasıl bir kuşak farkı
diye
soracaklar
hayretler içinde kalacaklar

uçurumlar

uçurumlar

uçurumlar

ve
yine sahnede üç maymun
ve
uyuyan vicdanlar olacak
ve
bu böyle sürüp gidecek
kıyamet kopana dek
ve
bizler şükretmeyi öğrenmeden
hepsini bırakıp gideceğiz

bir kaç metre kefen beziyle


...