çocukluğunda
bayramları çok severdi
büyüdüğünde neden vazgeçmişti
sevmekten

yalancıktan değdirmezdi çenesine
keyfini çıkara çıkara

okşar gibi öperdi

alnına götürdüğünde çaktırmadan
bir kaç salise daha fazladan bekletirdi
sanki çalarcasına babasının elini

üzerine
atladığı devasa çikolatadan
bir ısırık alır gibiydi
babasının elleriyle kucaklaşması

sadece bayramlarda sarılması
on iki yaşından sonra
başını okşamalara bıraktı yerini

sonra

elini öptürmeye kadar eksildi

babası

sanki biraz büyüyünce evlat sevmek
ayıpmış gibi utanmıştı
sevmenin yaşı olur muydu
hep sormuştu kendi kendine

doyulur mu hiç sevgiye
hiç doymadan sofradan kalkmak
niye

on iki yaşımda kaldım ben baba

arsızlık yapsaydım keşke diyorum şimdi
sarılsaydım her fırsatta

sahi iter miydin ki acaba beni
yoksa sımsıkı sarılır mıydın sen de

bilemiyorum

bak geldim yine bayramlaşmaya
sevgi arsızı oğlundan kucaklar dolusu

"seni seviyorum baba"

bırakıyorum kabrine şimdi


...