6
Yorum
55
Beğeni
5,0
Puan
1153
Okunma
Zaman öteliyor kuş/kanatlı vakitleri
Darağacına asılan masallara sobeleniyor ruh
Kıymığı batan boşluk
Bir de aynadaki ben’im..
Galiba en çok da bu aralar
Kendimin kendiyle hasbihal ediyorum
Nehirler akıyor dünya denilen kuyudan
Kök salmış dallara bakınıyorum
Uzayıp birbirine dolanan bacaklarına
Uzağım dokunuyor kalbimin kıyısında bir noktaya
Sessizliğin üfürdüğü perdeyle hep dokunuyor ya
İşte o zaman biraz gamzemdeki gül papatya seviyor
İçimin sızısıntısında akışkan yara
Yol oluyor
İz oluyor
Sırra kavuşumuna
Ki,
Yürümek zor gelmiyorda
Ayaklarımı kesecek diye korkuyorum dünya
Ruh takviminde öyle uzaktan
Öyle mavi seviyorum
Yeşil bir geceden seni
...
5.0
100% (25)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
