Nafile telaşlarda gülüp geçen hayale
Aldandı da fütursuzca koştu ayaklarım
O cenk senin bu cenk benim
Herkesi insan bellemişti oysa ki
İnsanlık dediğin düşeni kaldırmazdı
Nitekim son cenk meydanında
Sevda dan gündüzüm geceye boyandı
İşte bu yüzden kelimeler kifayetsiz kalıyor
Başka ne söyleyim bilmiyorum
Aslında tek diyeceğim yüreğim yorgun
Öyle bir yorgunluk değil hani
Hep derler ya cenk meydanın dan
Ağır yaralı dönen kişilere
Yaşaması bile mucize diye o şekil
Her tarafında delikler açılmış yüreğime
Bitap düşmüş en son girdiği sevda cenk meydanında
Bu yüzdendir durumunu anlatmaya
Kelimelerin bile kifayetsiz kalışı
Kalemimde sessizleşti iyicene son anlarda
Oda buz kesti ne yapsın kalp atmayınca
Sanki bir fırtına öncesi sessizliği veyahut
Son nefesi vermenin çaresizliği var artık
Dudaklarımda olan hasret türküsünü
Usulca seher yeli de çekip götürüyor
Bilinmedik diyarlara doğru gözlerimse
Ufka dalıyor hiç doğmayan güneşe
Kelimelerin kifayetsiz kalışı bu yüzdendir
Belki , belki de
Ben baştan kaybetmişim dir çünkü
Her cenk meydanında kazanıp ve
Yine kaybetmek ne acı bir durum
Bakmayın söyleniyorum kendi kendime
Her şeye rağmen bir ritim tutturmaya çalışıyorum
Zifiri bir gecede aklımda sadece
Son savaştan kalan yârin açtığı yara
Küçük bir tebessümle bakıyorum yaşama
Bu hayatta kaybedip kazandığı son
Cenk meydanında ellerimle zafer işareti
Veriyorum yüreğimin son nefesinde
Kaybettin ama bu kez kazandın diyorum
Teselli ediyorum kısaca akabinde
Burnuma tütüyor deniz meltemi
Bedenimse kangren olmuş isyanlarda
Bilinmezlik dolu yarınları bekliyor
Diyorum ya kelimeler bile kifayetsiz diye ...