Uzun yıllardan sonra haberini almışım,
Bekleme çağırmamı, aklına esince gel.
Hüzünlere boğulup, derinlere dalmışım,
Hele geçsin fırtına, rüzgâr hız kesince gel.

Sen gününü gün eyle, dönüp bakma geriye!
Mevsimler gelip, geçe; sonra karlar eriye,
Göçerler hep toplanıp yaylalara yürüye,
Kışlar uzun sürerse; cemreler düşünce gel.

Engelleri aşarsın ilk kavlinde sadıksan,
İzlerin silinmemiş dönüp ardına baksan,
Sabrım dahi kalmadı nazlanmayı bıraksan,
Belki şifa olursun, dertler depreşince gel.

Belki haberin yoktu, belki kulak asmadın,
Gezip, tozdun dünyayı, buralara basmadın,
Başkası çağırınca kendini hiç kasmadın,
İyi günde gelmedin, talihim küsünce gel.

Vurgun yemiş biriyim, mucizede umudum,
Günlerce acı çektim, gözüm açık uyudum,
Şifa diye zehrini içmişim yudum, yudum,
Üç beş tabip toplanıp yaramı deşince gel.

Senden kalan hatıra; parçalanmış bir yürek,
Bu halimi seyrettin, belki gülümseyerek,
Katlime ferman verdin; bilerek, bilmeyerek,
En çok güvendiklerim kabrimi eşince gel.


Sabri Koca