Kör bir kuşun gagasına düşüyordu sessizlik
Küçük patiklerine basmayan bebeğin beşiğinden dökülüyordu nazarlık boncuklar
Bir ah çekeyiyordu kapı tokmağına nasırlı elleriyle uzanan kadın

Kaldırımın soğuk taşına yüzüne dayayıp uyuklayan kedinin ölüm sessizliğine hafiften çöküyordu karanlık

Ceviz ağacından dökülen yapraklardan kızan mahalle çöpçüsüsünün tüm kızgınlığına rağmen cevizlerin olgunlaşmasını bekleyen çocukların sevinçleri duruyordu bahçede

Nane kokusuyla kendinden geçmiş pazarcı kadının şalvarına telaşlı ayakları eşlik ediyordu

Vardiyeli işçilerin çocuklarıyla yapamadıkları akşam sefası hayaller bir sonraki belirsiz güne bırakıyordu kendini

Kapılar sürgüleniyordu gecenin bir vakti

Ölümün uykuyla eş değer oldu anlarda
Ay gölgesini uzatıyordu ruhun yamacına
Ve hep nedensizce gecenin bir vaktine inen ayın gölgesine sevişme sahneleri eşlik ediyordu ve
Büyü bozuluyordu dört duvarın ardında
Çıplaklığını örtmen tüm günahlar
Lirik bir şiir gibi çarmıha geriliyordu

Bir öksürük gibi düşüyordu zaman dalından

Mahalle bekçisi ayak seslerine karışan karanlığı yarıp ilerliyordu
Ben onu izliyordum
O da beni...