Vicdanı taş kesilmiş, ne insanlar çoğaldı
Merhameti kaybettik, görmedin mi ey insan
Kime sordum ise de, zelil paktan doğaldı
Bu dünya mı nedendir, sormadın mı ey insan

Kafesinde bülbüller, kanat çırptı öldü de
O görünen pınarları, asıl kurak çöldü de
Korda yanan yürekler, savrulurken küldü de
Mazlumları şefkatle, sarmadın mı ey insan

Hakikati çiğneyip, doğruluktan kaçanı
İlim irfan adına, yalan riya saçanı
Kula kulluk edip de, mevkie yol açanı
Hileyle hep arkadan, vurmadın mi ey insan!

Dost kisveye bürünüp, yılan gibi sürünen
Gaddar kalbiyle bil kimelek nura bürünen
Bir namertti hepsi de, kahramanca görünen
Yiğitçe karşısında, durmadın mı ey insan!

Sözler dilde kaldı da, gönüller sükût oldu
Seven masum âşıklar, gonca gülüne soldu
Zaten bozuktu düzen, gidiş felaket yoldu
Bu gidişle kendini, yormadın mı ey insan!

Bir lokma ekmek için, ezildikçe ezildi
Yoksullar sokaklarda, sıra sıra dizildi
Sil gözyaşını çocuk, dünya ki çok rezildi
Daha yolun sonuna, varmadın mı ey insan!

Mehmet Muhlis Şepik