Duygu hamalıyım söz bende ne gezer
Efkar mutluluğu kalemiyle süzer
Kimsesiz kalbimi çaresizlik üzer
Şiir ne haddime ben şair değilim

Bir sevda uğruna asarım geceyi
Birleştiremem bir türlü o heceyi
Yanar kalem kağıt bilmem neticeyi
Şiir ne haddime ben şair değilim

Kırlarda kelebek serçeyle ötüşür
Merhamet yürekte zehirle örtüşür
Kabus olur uykum ecelle bürünür
Şiir ne haddime ben şair değilim

Hatıralar ağlar buruk sildiğine
Saklanır neşeler kendi bildiğine
Süzülür gökyüzü lâl olmuş diline
Şiir ne haddime ben şair değilim

Dile gelir duygu yanacağı kadar
Canın içinde can anılarla yanar
Hasretin elinde kör bıçaktır kanar
Şiir ne haddime ben şair değilim

Gece’de bir sevda sırtından vurulur
Hüzün mahkum umut ölümle yorulur
Bütün acı bedel şair’den sorulur
Şiir ne haddime ben şair değilim

İçimde umudun karanlık sözleri
Yaşanan aşkların ıslanır gözleri
Yürek uçlarında ateşin közleri
Şiir ne haddime ben şair değilim

Mehmet Muhlis ŞEPİK