Göğsünde bebeğin, tatlı rüyası
Ona uykusunu, bölendir kadın
Derinlerde her dem, sızlar yarası
Toprağı filizle, delendir kadın

Başı dik, gururla, ayakta duran
Sofrayı sevgiyle, süsleyip kuran
Umudu her daim, gözüne vuran
Anne şefkatiyle, gülendir kadın

Ayağı altına, cennet serildi
İnsan onda vücut, buldu dirildi
Can yoldaşı diye, havva verildi
Gönüldeki yaşı, silendir kadın

Kimi zaman açtır, kimi zaman tok
Benliğine işler, her zehirli ok
Duyulmadı sesi, dert kederi çok
Acı yazgısını, bilendir kadın

Elleri nasırlı, yüreği pamuk
Yaşadığı hayat, belli ki yamuk
Geleceği yara, kokusu ufuk
Göz rengi hüzüne, çalandır kadın

Derler ki yuvayı, dişi kuş yapar
Yarim der içinde, kıyamet kopar
Sahipsiz kalınca, çakallar kapar
Kem gözden muzdarip, olandır kadın

Ya rabbi onlara, yapılan vahşet
Nasıl anlatılır, bilmem ki dehşet
Taşlaşmış kalplere, merhamet bahşet
Gözleri buğulu, ölendir kadın

Mehmet Muhlis ŞEPİK