İnsanlar ne de çok şey ister alabildiğine
Dönmelidir dünya onların ehli keyfinde
Aksatanlar olursa onu, hasmıdır yazmalı
Hata yaptığını söylemek cürettir,katlanmalı…

Kimsenin tekelinde değil hayat denilen
Kararlar ortaksa eğer, bahar gelir yeniden
Başkalarını küçümsemek aslında bir cüret
Onları anlayabilme hazzına, mert kuldur namzet.

Kimse kendisiyle yüzleşmeden çıkmamalı yola
Başladığı yere bakmalı önceden, gerisi angarya
İleriye giden ortak adımlar varsa desteklenmeli
İstişareyle varılan kararlar ki en isabetli.

Yukarıdan bakan insanlardan asla haz edilmez
Bu noktaya nasıl geldiler, bu bir muamma, bilinmez
Mesele en alttakinin hakkını da görerek yürümek
Yok saymayan bir anlayış ki bu alkış gerek.

Noksanlıklardan münehhez bir kul yoktur sanırım
Kişileri olduğu gibi görebilmektir burada kârım
Benim için kimse değişmemeli ki özü önemli kişinin
Olduğum gibi sevildiğimde, yürekte var yerim.

Menfaatlerle kurulamaz hiçbir bağ, çarçabuk kopar
İlelebet sürecekse birliktelikler, orada dostluk var
Çıkarsız ve sevgiyle başlamadır yakınlık ve içten gelerek
Sıradanlaşmışsa diyaloglar, tarafları mutlak gerecek.

İnsanın kendini bilmesi neden önemli anladım
Nefsini dizginliyor bu halde, buna inanadım
Herşeyin merkezine kendine koyanlardan bunaldım
Biz isek ben oluyor, bu da en güzel çıkarım.

Ben denen, en tehlikelisi edilmez onla muhabbet
Benliği öldürebilenle ne de güzeldir sohbet
Öze başkalarını da sığdırabilen anlayıştadır rahmet
Sen dili var, bundadır kâr, sonuysa izzet.

Oğuzhan KÜLTE