Gözümüz harama öyle daldı ki,
İhlâsla yapılan zikri unuttuk.
Şu fani âlemde nemiz kaldı ki?
Faydasız işlerle gönül avuttuk.

Hısım, akrabayı bazen bilmedik,
Evine gitmedik, yola gelmedik,
Gelen misafire içten gülmedik,
Dostlarla arayı böyle soğuttuk.

Dünya dar gelince şu gözümüze,
Kavgayla başladık her sözümüze,
Aynada bakmadık hiç yüzümüze,
Sarıp sarmalayıp, öfke büyüttük.

Zehir pompaladık meyve dalına,
Şeker karıştırdık çiçek balına,
Hırs ile saldırdık dünya malına,
Dereyi, ırmağı, gölü kuruttuk.

Nefsimiz kabardı, açı görmedik,
Doymayan iştahla yedikçe yedik,
Birde yetmez gibi stok eyledik,
Çoğunu yemedik, sonra çürüttük.

Muhtaç bulamazken bir kuru çulu,
Gizlice ağlarken Allah’ın kulu,
Görmedik fakiri, yetimi, dulu,
Kuştüyü yatakta vicdan uyuttuk!

Suizan besledik, hiç dinlemeden,
Gönülleri kırdık fark eylemeden,
Önyargı besledik, sabreylemeden,
Fikir havanında evham öğüttük,


Sabri Koca