4
Yorum
13
Beğeni
5,0
Puan
1389
Okunma
Bir Zemheri aşkıydı benimki
Soğuk ayaz donmuş sokaklar
Dudağımdan buz kesilmiş şiirler dökülüyordu
Kaldırım taşlarına
Oysa ki ben şair değildim.
Bardağa bırakılmış bir buz gibi eridim yokluğunda.
Üşüyen ellerimi sıtsın diye yağan kar’a sarıldım
Diz çöküp soğuk kara taşlara
Sessiz feryadımı karşı dağa bağırdım
Ağlarken sessiz soluksuz ruhumda
Can yakışlarını hakka çağırdım
Ellerim soğuk ellerine değdi diye
Elimi yüzüme kapatıp utanca sarıldım
Kalbimde kendi benliğine sığmayan
Edebe bürünmüş duygular vardı
İçim dışım kan ağlarken
Yüreğim ayaz yüreğinde esir kaldı
Karanlık hüzünlü bir kent kalıyordu aklımda
Kış bitsede baharlar gelmeyen
Çiçekler açsa da hala kar’dan
Yine de gönül vazgeçmiyor
Tek UTANmışlığım olan o yârdan!...
5.0
100% (9)
Cevap Yaz
