Gecenin bir vaktinde gökten ateş yağarken,
Alınlara konuyor ateşten kelebekler.
Yıldızlar kaybolup da, güneş yeni doğarken,
Yolları gözleyenler müjdeli haber bekler.

Ne kadar can alsa da, toprak kana doymuyor,
Yükselen feryatları, ruhsuz dünya duymuyor,
Yüreklerde kilit var, anahtar da uymuyor,
Babasız büyüyecek şimdi küçük bebekler.

Yarım kaldı hayaller, koptu filmin şeridi,
Yandı bütün ciğerler; erim, erim eridi,
Toprağa karışanlar gözyaşıyla ter idi,
Kanla beslenen bitler ve kuduran köpekler.

Düzgün yaşayabilmek, bazen de ister hüner,
Böyle sürmez bu devran, işler tersine döner,
Ateş herkesi yakar, bütün ocaklar söner,
Arılar emek verir, yağmalanır petekler.

İnsanlıktan bihaber, zulmün zebanileri,
Ehlileştirmek zordur, vahşi yabanileri,
Gözleri hiç doymayan silahın banileri,
Dünyayı yakıp, yıkan; koca, koca göbekler.

Sabri Koca