olur muydu böyle? kurtlar sofrasında kıtmir uykusu,
silahsız ve yüzyıllarca
iklimin karanlık şiirselliğiyle görülen rüya değildi
basit hırsızların ayak sesleri ve ölümden öncesini düşünüp yaklaştı
görünümlerin ağıtlarıyla, umarsız
umar bırakmayan öykünmeleriyle
canını nasıl yaktı
uzayın yarattığı döngü?
doğa; orospuların annesiydi
en orospusu
mekanla birlikte daraldı sözcüklerin hacmi
yılgın ağaçlarının dallarına konan kuşların açlığını bahşetti sana
ve koparak geldin yaşamın rahminden
kırklandığın için hakkındır yargı
pekala, olabilirsin sen de cehennemin çocuğu
aşıkları dokularından delip oynadığın oyunlarda kazandın masumiyeti
kısacık da olsa sürsün rönesansın
camda kuruyan buğuyla bitiyor güzelliğin süresi
can çekişerek terkediyor izlenimi
amonyum sülfatla kutsanan yulafların arasında büyüdü bu toy kuşları
ateşte asla dirilmezler öldükleri zamanlar
aslında ölümcül olan ve kendini öldüren zamandır
ve
ölümün; kimi güzelliğin kıyısına getirdiğini bilemezsin
tesadüfler muammaların soruluş biçimidir
oynama ateşle dalıp dalıp
yol çizgileriyle kesilen hislerin var
hız, gerçekten kod adı belirsizliğin
durdurulmuş zamanların arsenikli sularında çok zaman geçirdim
ruhaniliğin duvarlarını çığlıklarıyla tutan yırtıcılarımla
eğri büğrü muhayyile
kolayca işlenen taşların yontularında barınan sessizlik benim geçmişim
orda beni yarattın kafanda
için evrenin en zifiriydi
kaç tanrısı vardı yazgıyla ödüllenen hızın?
ilgilerin üzerinde uçuyordu kanatların biraraya gelişleri
tutku bağdaş kurdu ve habersizce çöktü oturdu üzerime
çok sustum
çok dayandım
sonsuzluğa yaklaştım canım yanarak
o kadar uzaklaştım senden, en özgün ve ilkel noktalarından
zihnimi bozdurup doğanın ederlerine
narhlara boyun eğerek bildiklerimi
sesten hızlıyım
bebekten daha az hacimli
ve eskisinden daha da geride
izleniminlerinde eli kanlısın sen
donukkanlı
zamandan muaf
kartallarımla geleceğim, yüreğin çırpınacak
sesimi sonra işiteceksin
ölümden sonra