İkimizde yandık aynı ateşte,
Görenlerse bizi mecnun sanıyor.
Kar gibi eridik kızıl güneşte,
Bilmem felek beni neyle sınıyor.

Başımda dönüyor bir kara bulut,
Kedere boğuldum, kayboldu umut,
İçimdeki bir ses diyor ki; unut!
Dilim vazgeçmiyor, O’nu anıyor.

Çektikçe uzuyor çilenin boyu,
Karamsarlık bastı; koyu mu, koyu,
Çoktandır unuttum düğünü, toyu,
Yüzümde tebessüm, içim yanıyor.

Derdimi kimseye açamıyorum,
Kanadım kırıldı uçamıyorum,
Talihin elinden kaçmıyorum,
Nerede olursam beni tanıyor.

Herkes kendisine bir yol çiziyor,
Kararını vermiş yalnız geziyor,
Yârin sitemleri beni eziyor,
Halden anlamayan beni kınıyor.

Vurgunu yemişim, huzur bulamam,
Gittiğim yerlerde fazla kalamam,
Bir mektup yazdım da, yâre salamam,
Kâğıdın üstünde yazı donuyor.

Beddua mı aldım, talihim gülmez,
Çektiğim cefayı kimseler bilmez,
Gidenler unuttu, dönüp de gelmez,
Yaram kapanmıyor, her an kanıyor.



Sabri Koca