AHKAM KESEREK
Yalnızlığın solosunu söylüyor tozlu çatı.
Tavan arasında,
beyaz pamuklu yatakta uzanıyor düşlerim
Neden bu ev bu kadar büyük,
Neden içinde kimsenin sesleri yok.
Tozu dumana katan kahkahalar nerede ?

Düşünürken, uykuya dalmışım
Üşüyorum ama hissetmiyorum.
İçimde kederli bir gelincik,
dağılıp savrulacak birazdan.
Kek kalıbından kabarıp taşacak biriktirdiklerim.
Tek bildiğim şey bir gün öleceğim herkes gibi.

Panik ataklarımı bastıramıyorum git gide.
Boğuluyorum bu evde.
Yaşadıklarımın oturağından yalpalayarak kalkıp
Evcimen kişiliğimin ağzına sıçıp,
çıkmam gerek dışarıya.
Çantamda iki elma,bir kalem ve çilekli nemlendiricim.
Kapı arkasında ilkbahar,içimde sonbahar.

Birazcık değişse,
birazcık şaşırtıp gülümsetse beni bu hayat ne olur sanki.
"Gitmek ya da Kalmak" üzerine bir sürü sorularım var.
Kendimi kontrol altında tutmaktan vazgeçtim
Güzelim dalgalı saçlarımın tüm havasıda yok oldu.
Kırmızı rujumda dudaklarıma küstü zaten.
Rüyalarıma giren bok böceği kadarda olamadım.
Küçük sahil kasabası avuntusuda bir işe yaramaz.

İİleda mor renkler mi mutlu yapar insanı.
İlleda insan seçimi konusunda titizmi olmak gerekir.
İlleda bir ağaca dilek iplerimi bağlamaylamı olacak her şey.
Falanlar...filanlar...hepsi boş avuntular..

Bu hayat harikaydı da da,
ben bir yerde takıldım kaldım sanırsam.
Yok bunu ortası....
O yüzden,
her şeye hazırlıklı olmak gerek..
Gölgen bile yetiyorsa,
O yüzden gitmek gerek ahkam keserek.
ARZU GÜNAL /20.01.2020