Şu bizim karınca kendini tek sanıyor
İnsan varlığından habersiz çalı çırpı topluyor
İnsansa dünyada sefasını sürüyor
Acaba ona da kim bilir kimler gülüyor


Şu bizim komşu oğlu karasevda yaşıyor
Komşu kızın haberi yok başkasına nazlanıyor
Ayarını kaçırınca fazla naz usandırıyor
Şaşmaz kural işleyip gönül kaçanı kovalıyor


Şu bizim çokbilmişler boyuna ahkâm kesiyor
Gidip de gelmişler gibi ötelerle korkutuyor
Bildiklerini süsleyip bilmediklerine tabu diyor
O’nunla arama girip hasbıhalimi sorguluyor


Şu bizim ben gibiler olan biteni seyreyliyor
Kendilerine yaklaştıkça çevrelerine uzak kalıyor
Gerçek sanılan düşlerden çıkmak için sebep arıyor
Bulamayınca böylesine tuhaf şiirler yazıyor


Bizim karınca vardı ya tanışmış insanoğluyla
Şiir bu ya haşmetinden kalakalmış ortada
Korkmuş önceleri sevmeyi bilememiş
Sevdikçe de varlığını hep kalbinde hissetmiş




ÖZDEN HORAN