Hayatın içine dâhil olmakla rahatım kaçınca
Girdabın çevresinde dolaşmayı yeğliyorum.
Merkeze doğru çeken bir şey var ama
Ne olmadığını kestiremiyorum.


Ayağım kayıp da canım yanınca bir gün
Yardım için yakarmaktan utanıyorum.
Bana benden yakın cananım var ama
Uzaktaymış gibi bulamıyorum.


Sonralara ertelenen plânlarım çekmecede
Dünden kalan bugünlerle boğuşuyorum.
Yeni merhabalar için cesaretim var ama
Acele ettikçe ağırlaşıyorum.


Suda kabarcık, ateşte buz, toprakta can olan
Özü ayna, gönlü ziya, sözü derya olandan
İsteğim var elbet ama kendim için değil
Benim hayallerim biraz bekleyebilir.
Üstâdım bırak şimdi şiir falan yazmayı
İnsanın yaktığını yine insan düzeltir.
Kim bilir…
Şiire noktayı koymadan
Tarih yüz çevirir belki bebeklerin kanından.


Göklerden yağan ateş topuna
Oyun sanıp da kucak açan çocuk
Cebimde sana vereceğim şekerim var ama
Ellerin neden bu kadar soğuk?

Bilirim…
Affetmeyeceksin seyre dalan dünyayı

Aradım…
Af dileyecek bir dünya da kalmadı.

Her şeyi geri almayı isterken
Büyümeden ölen son çocuk ben olayım duası
Dökülür toprağa yakışmasa da kalbinden.


İnan yaşam senin tattığın kadar değil
Bunu en çok koltuğunda keyif çatanlar bilir.
Anaların feryadına sağırlaşan mahlûkat
Bugün sana, yarın kime akıtacaktır zehir?



Özden HORAN
2009-EDİRNE