Önüme kurulmuş onlarca tuzak,
Kendi nefsim ile dövüşüyorum.
Mutluluk dediğin benden çok uzak,
Ateşler içinde, ben üşüyorum.

Yıllardır hasrettim dosta, vefaya,
Olup bitenleri taktım kafaya,
Katlanamam sandım bunca cefaya,
Hâlâ pes etmedim ve yaşıyorum.

Çileden korkarken, ona alıştım!
Nice engel çıktı, hepsini aştım,
Sanırım sınavda sona yaklaştım,
Yollar zorlaştıkça ben koşuyorum.

İnsanlar içinde göze batmadan,
Kibir denen zehri asla yutmadan,
Varlık sebebimi hiç unutmadan,
Bahşedilen canı hep taşıyorum.

Her gelen zorluğa direniyorum,
Bir bıçak misali bileniyorum,
Bir anlık huzuru dileniyorum,
Nasıl pes etmedim, çok şaşıyorum.

Art arda geçiyor aylarla mevsim,
Yırtılıyor sanki göğüs kafesim,
Önümde uçurum, arkamda nefsim,
Sanma ki tuzağa ben düşüyorum.

Yağmurlar yağıyor, karlar eriyor,
Çiçekler önüme halı seriyor,
Benden aldığını geri veriyor,
Çocuklar misali ben coşuyorum.




Sabri Koca