Ne gam ne de garabet, güzel günlerdi onlar
Küçüktü takvim yaşı, saçlarsa simsiyahtı
Yakın,eş dost,aşina,say say bitmez canları
Doluca yaşanmışlar, neşeliymiş o yıllar
Şimdi kalmış geride, hatıralar bile yasta
Hadi bekle denir de gelir mi o günler bir daha.

Belki dolucasına değildi cüzdan,gam etmezdik
Marka olmasa da giyilenler, neşeyle gezerdik
Paylaşırdık fazlayı, dostluk asıldı
Devran dönmüş bilmedik şimdi nasılsa
Tebessümlü o yıllar gelir mi bir daha.

Gidilirdi seyrana; bağ , bahçe,yaylalara
Salınırdı uçurtma, gökyüzünde rengârenk
Açılırdı sofralar, gönülden konuklara
Barışırdı küskünler, umut doluydu dünya
Şimdi ne de çirkindir, yok ahengi toplumun
Sanki dönülmez ufku, hem üzgün, hem mutsuzum.

Bizler mi değiştik yoksa, duygular mı değişen
Üstelik o saf duygular, halen özde var iken
Terse döndü bir şeyler, insanlar ki perişan
Gelişen teknoloji,bilim,sanat, iktisat,eritti insanlığı,
Şaşkına döndü nefisler, el üstünde tüm şerler
Mutlu olan kalmadı, egolarsa tavanda
Biz denilen o yıllar, gelir mi ki bir daha.

Velhasılı bu gidiş,son hızla bir yıkıma
Oysa yaratan bize vermişti edep, haya
İnsan unutmamalı, neden yaratılmıştı
O ki yaratılanda en şerefli, üstün bir varlıktı
O halde bu şuurla biz dönelim aslımıza
Belki o zaman gelir, güzel günler bir daha.


Oğuzhan KÜLTE