karanfil kokusu serptim yollara
ışıkların sustuğu zamandan beri
yanmış hislerin külleriyle dolu kalbim
mezar kazıyorum onlara hafızamın boşluklarında
bir damla yaş
acı bir sızı
buhar olup ufkuma sarmak üzere


her şey çıplak
her yer şeffaf bir boşluğun zarı kadar ince
kızıl bir şafakla yalnız gelen
ebyaz bir fecirle yalnız gidiyor
sessiz sedasız
gönül ufkundan ağır ağır


gözlerimde yükselen hüzün bulutları
bilahare sesler
nefes nefese
kan-ter içinde
bağrımdan ateş nehri taşıyor
alev rüzgarları esiyor


burnundan soluyan efkarlar başımda
buzdan bir aynanın önünde
gittikçe kaybolan saatlerin yelkovanıyla yolcuyum
meçhule biraz daha yaklaşmış

hayaller berduş...
sevmekten yorgun düşmüş binlerce duyguyu sırtlıyor bedenim
dakikalar kurşun gibi ağırlaşıyor
geçmek bilmiyor
vuslat saatinin son sınırındayım

en soğuk rüzgarlarla ayaz kesilmiş
bir çiçeğin solarken koparamadığı velveleyim şimdi
cemresi düşmemiş baharın dağlarında

yavaş yavaş bir sıtma gibi vücudu dolaşıyor
terk edilmiş olma vehminin azabı sanki
masa üzerine yığılmış bir yığın şiir

bırakıp gidilmek ne kadar zor
henüz toprağa atılan bir tohum gibiyim
bir uçurum kenarında ki dal parçası gibi
bir ebrunun içinde iki ayrı renk gibi
puslu zamanlar yaşıyorum

en az batmakta olan güneş kadar öfkeli
en az ateş rengi çiçekler kadar kızgın
bilmiyorum ayın kaç olduğunu
kaç santim gündüz
kaç gram gece


dalgalar üzerinde avare yüzen çerçöp içimin ekseriyeti
ihtiraslar ucu bucağı görünmeyen karadeniz
beynimin kıvrımlarına vuruyor gök gürültüsü
kaldırımlara çarpa çarpa devrilip duruyorum
önce dizüstü
sonra sendeleyerek
bir dağ nasıl çökerse öyle


redfer