Özlem duyardım ben her zaman,
Mutlu bir akşamın sihrine.
Gözlerimde canlanırdı hatıralar,
O eski güzel akşamlar günler.

Şimşekler çakar ruhumda hüzünlenirim,
Bir umuttu benimkisi hep beklediğim,
Rüzgar gibi geçti aradan o yıllar !
Sonra bir umut doğdu taa uzaklardan.

Yaşamak güzeldi, sevmek bir o kadar seninle,
Bir sızı var yorgun yüreğim üzerinde,
Her gün biraz daha tükeniyorum sensiz !
Alıp götürdü yıllar...böyle biteviye.

Fırtınaya tutulur gönlüm , gözlerimde yağmurlar,
Ben hep aynı şarkılara takılı, notalarım yarım.
Ne zaman güneş doğacak bahtıma,akşamlar yakın !
Karlı dağların soğukluğunda yüreğim sensiz.

Yalnızım bu gün yine,acılarla katılaşıyor içim,
Gurbet akşamlarının yalnızlığı gözlerimde,
Bir hazan mevsiminin dökülen yaprakları gibiyim...
Yine içimde ağlayan türküleri söylüyor ayrılık.

Çaresizliğin tümünü benim gözlerime yığmışlar,
Kızıyorum kendime bulamıyorum benliğimi,
Uzaklara ayrılık mektuplarını yazıyor ellerim...
Sevdiğim bahçelerimde sevmediğim güller açıyor.

Giden umuttu,aşkımdı, sendin...giden yalnız sen olmadın,
Benimde kalbim sökülüp seninle gitti...ağlayamadım.
Ağlamak istedim ama...yasaktı göz yaşları...
Ayrılık çivilendi yüreğime ... yasaktı ağlamak.

Aygün Deniz