Dün siteye girdiğimde sadece bu şiiri okudum. Etrafında birkaç sorti denemesi yaptım. İçine gireyim diye şiirin... Pardon dünyanın/yalnızlığın. Olmadı. Sonra anladım ki bir yalnızlığa başka bir yalnızlığın sığması mümkün değildir. Boşluk boşlul içre....

Bu gece de siteye girdim, son sayfada kalmış meğer telefonum. Şiire güne gelmiş. İyi olmuş.

Konuşayım istedim şiirle olmadı.

Aklıma sevdalardan arta kalan yalnızlıkların yanı sıra bir de yersiz ve mekansız yalnızlıklar geldi:
Kendi yalnızlığım mesela; kendisinden kopuk yaşadığım, kendisi de benden kopuk yaşayan ve fakat birimiz olmadan diğerinin anlamsız kaldığı bu var olma hali...

Yalnızlık bir yaşam biçimine dönüşünce aşk gibi aptal bir arzuya dönüşür galiba. Kavuşmak imkansız, onsuzluk da cehennem. Yani insanlar cehenneme dönüşür ama mutlak yalnızlık da elde edilemez. Elde salt bir yalnızlık hissi kalır sadece ve bu his insanı çıldırtma noktasına gelir. Şu an odada bulunan duvar saatinin duvarı dahi delirtecek kadar ses çıkarması, duvarın beni boğacak kadar bağırgan suskunluğu. Suskunluğun gürültüsü...

Yalnızlık bir arzuya dönüşünce, onsuzluk özgürlük değil artık, esarettir; o varken de rehinesindir artık ruhunun atlasında...

Dedim ve sustum. Ne gerçek hayatın ne olduğuna dair, ne gerçek yalnızlığın sıkletine dair bir bilgim bile yokmuş meğer...

Sadece tik tok...

Yalnızken ne olduğunu, ne olmak istediğini, nereye varmak istediğini, hatta neyi isteyip neyi istemediğini dahi bilemiyor insan...

İnsan olmanın bile dayanılmaz bir sancısı olur yalnızlıkta...

Sonra Sait Faik sesleniyor saatin akrep ile yelkovanının buluşmak için çaba sarf ettiği yerde : Yalnızlık dünyayı doldurmuş. Sevmek, bir insanı sevmekle başlar her şey. Burada her şey bir insanı sevmekle bitiyor....

Benimki sevmekten değil elbet, sevememekten... Ne başlıyor, ne de bitiyor. Elde sadece kahredici bir yalnızlık kalıyor...

Kalsın. Hamd olsun...

Rampaların Ustası tarafından 10/25/2019 11:59:03 PM zamanında düzenlenmiştir.

Yalnızlık hiç bu kadar yakışmamıştır sayfaya.
Emeğine sağlık abi.

çok iyi...çok çok iyi👍👍

şiirin bir can damarı var...kesmişsin, kanlı canlı elimize tutuşturmuşsun...kalbi küt küt atıyor hãlã avuçlarımızda...bu duyguyu hissetmek...yakalamak güzel...lafı uzatmadan, sözcükleri gevelemeden ya da dolandırmadan bu hissisiyatı uyandırmak da usta işi...

umduğumu aldım gidiyorum...

sizi okumak hatta usulca kıyı kıyı dokumak yine, yeniden çok güzeldi...

eyvallah Oktay Coşar...

Bu güzel şiire ikinci kez yorum yapmaktan çok mutlu oldum. Şair Arkadaşımı tekrar KUTLUYORUM...

tebrikler kaleminiz daim olsun

Tarih boyunca çok farklı yönetimlerin, kültürlerin, bir öncekinin üzerine oturduğu ve o coğrafyalardaki tarihi geçmişleri, kültürleri, dilleri, ortak aidiyet duygularını yok etme amaçlı eylemlerini yaşayan dünyada, bir sonraki egemen yönetimlerde biraz daha biraz daha birbirlerine yabancılaşmaktan kurtulamayan insanlığın ortak dil, kültür, ortak bilinç, ortak değerler gibi pek çok konularda parça parça edilmeleri sonucunda, belki aynı coğrafyada yaşıyor olmaktan başka hiç bir ortak bilince, anlayışa, dile, kültüre sahip olamayan ,birbirlerinin yabancısı, ortak dillerini konuşamayan, ortak gerçeklerini değerlendiremeyen, kişiliksiz, ne idüğü dahi belirsiz, kültür ve bilgi fakiri insan sürüleri oluşturulmuş. Bu bir gerçek ve hatta en büyük gerçeğimiz aslında.
Şiirinizi bu duygu ve düşüncelerin bir yansıması, bir neticesi olarak görmekteyim.
Yabancılaştırılmış insan toplulukları için yalnızlıklar ve sessizlikler kaçınılmaz.
Güzel şiirinizde pek çok ibretlik dizeleriniz yerli yerine oturmaktaydı .
Yüreğinize sağlık . Nice günlere, aylara yıllara, hep daha iyiye güzele açık olsun yolunuz.
Selam ve saygı ile.

bilirim,
sessizliğin evrene son hamlesi
ürperten ve de düşe kalka çoğaltan korkuyu
yalnızlık emaresi


Saygıyla...