Madem ki hepimiz günün birinde,
bu köhne dünyadan çekip gideceğiz.
O halde bunca eziyet, bunca çile neden?
Bunca matem, bunca kahır ne için.
Neyin savaşını veriyonuz dostlar.
Aslında yaşadıklarınızın hiç biri,
size matem çektirmiyor,
sadece korku veriyor, ölüm korkusu.
Hayat demek ölümü beklemektir zaten.
O zaman bunca telaş niye.

-----

Azda olsa, çokta olsa herbirimiz,
yeryüzündeki doğal güzellikleri
göreceğiz.
Deniziydi,
yıldızlarıydı,
ağaçlarıydı.
Ne bileyim falanıydı, filanıydı.
Göreceğiz.
Yaşarken birçok şeyin tadına da
bakacağız.
Sonra da istesek te, istemesek te,
gidiyorum elveda hayat deyip
toprağa gireceğiz.

-----

O zaman neyin mücadelesini veriyoruz.
Birbirimizi neden üzüyoruz.
Neden yıkıyoruz.
Neden sevmenin o büyük hazzını
yaşamıyoruz.
Mutlu olmaya, mutlu etmeye çalışmıyoruz.

-----

Gidende bir, kalanda birdir dostlar.
Unutmayalım ki;
Birgün kalanda gidecektir.
O halde;
Gideninde, kalanında gönlü hoş olsun.

Yazan : Recep Hamza