Kurak topraklarda...
Uçsuz bucaksız çöllerde...
Bir yudum suya muhtaç kalır bedenin...
Dilin damağın kurur, çürürsün...
Hayaller, seraplar görürsün durmadan....
Hep aklındadır...
Ulaşmak, kavuşmak istersin...
Çünkü muhtaçsındır...
O suya muhtaçsındır...
Aklın da...
Fikrin de...
Muhtaçtır...
Bütün hücrelerin o suya muhtaçtır...

İşte..
Anla beni...
Anla...
Kalbimin tek sahibi...
Sana muhtaç olan bu yüreğimi anla...
Bilmezler ki;
Sen yanımda yoksan,
nefes alırken, ölümü yaşadığımı...
Bilmezler işte bilmezler birtanem...
Buz gibi suda bile
Alev alev yandığımı bilmezler...

Belki de Birtanem...
Bu yüreğe geç gelen bir mutluluksun...
Belki de çok geç kalınmış bir sevda...
Bizimkisi...
Hata aslında bende...
Bu zamana kadar gözümün göremediği
bir sevdasın...
Kalbimin geç anladığı bir sevda...
Aslında yıllarca, hep aradığım...
fakat bulamadığım...
Hep beklediğim...
o kusursuz sevdasın...
Sen çok farklısın...
Değerlisin ve çok Özelsin...
Çok ÖZEL....

Artık Kalbimin sahibini buldum...
O gözlerine baktım...
En çokta gözlerini sevdim...
Bana aşkla bakan o gözlerini...
Bu gözlerim ne senden sevdiğim...
Ne sevginden...
Ne de bakışlarından...
Asla mahrum kalmak istemiyorlar...
Korkum sevgimdendir...
Unutma...
Sevgi için en büyük acı...
Kaybetmek, kavuşamamaktır...
Sen; asla ama asla vazgeçmeyeceğim
Kalbimin tek sahibisin...
Kalbimin tek sahibi...

Recep Hamza