İnsan sevdi mi...
Tutkunun ötesinde sevmeli...
Her daim umutlar beslemeli sevdiğine...
Rüyalara dalıp,
güzel duygularla uyanmalı...
Yalansız, yasaksız sevmeli...
Günahlarıyla sevmeli...
Bir an olsun düşünmemeli sonunu...
Sadece sevmek için
bahaneler uydurmalı kendine...
Mesela;
bakışını sevmeli,
ya da gülüşünü...
Bir tebessümüne dünyaları değişmemeli...
İnsan sevdi mi öyle sevmeli ki...
Başı göğe ermeli...

----

Öyle sevmeli ki...
Bir an olsun sevdiğin senden
şüphe duymamalı...
Yani senin sevginin masumluğuna
inanmalı...
Öyle sevmeli ki...
Böyle...
Bir türlü sönmesini beceremeyen
titrek bir mum alevi gibi...
Yani incitmekten korkar gibi sevmeli...
Bir o kadar da mahsun sevmeli...
Aynen uçurtması yırtılan bir çocuğun,
Gökyüzüne bakışı gibi mahsun sevmeli...
Öyle sevmeli ki...
Benimsin diyerek sahiplenmeli
sevdiğini...

----

İnsan sevdi mi öyle sevmeli ki...
Bir çığ gibi sevgisi içinde büyümeli...
Uzakta olsa da
hep yanında hissettirmeli...
Mesela;
Rüzgar olup gül tenine değmeli...
Ya da yağmur olup avuçlarına dolmalı...
Bir çocuğun başını okşayan
Anne şevkati ile sevmeli...
Öyle sevmeli ki...
Elini kalbine koyduğunda
senin orada olduğunu hep bilmeli...
İnsan nefes almadan yaşayamaz ya...
Öyle sevmeli ki...
Sen Onda, O’da Sende...
Sonsuza dek nefes olmalı...

----

İnsan sevdi mi öyle sevmeli ki...
Dilinden çıkan her söz,
Sevdiğine dünyada cenneti yaşatmalı...
Gönülden sevmeli bir kere...
Kalbinin derinliklerine akmalı...
Severken huzuru yaşatmalı...
Öyle sevmeli ki...
Mevsim kış da olsa yaz da olsa
O’na her mevsim baharı yaşatmalı...
Öyle sevmeli ki...
Sevdiğin bir ömür seninle mutluluğu
tatmalı...

Yazan : Recep Hamza