Ne muazzam şey seni sevmek.
Bir saatin günde iki kere aynı yeri göstermesi gibi bir şey.
Seni sevmek dört mevsim yaşamak gibi bir şey.
Ay tutulması gerçekleşirken,
gecenin kızıla boyanması gibi bir şey seni sevmek.
Seni sevmek diyorum.
Öyle kafiyeli bir sözcük ki,
Hangi şiire eklesem eksik kalırsın.
Cümleler anlamını yitirir.
Tarih yeniden yazılır belkide.
Elbetteki seni sevmek;
Geceleyin gökyüzüne bakarken, bir yıldızın kaymasını görmek kadar görkemli bir şey.
Seni sevmek, tuttuğun dileğin duaya dönüşmesi gibi bir şey.
Seni sevmek mesela,
o kadar mühim ki,
kavuşmak değil sana.
Kavuşmak yalnızca O’na.
Uçsuz bucaksız çiçek bahçelerinde, tarlalarda,
ovalarda koşmak gibi birşey.
Seni sevmek, en bozgun nehirleri aşmak gibi birşey.
Seni sevmek, devrim niteliğinde bir çağ yankısı.
Seni sevmek, betimlemesi zor bir güzellik.
Seni sevmek, bir dağın eteğinde avazım çıktığı kadar bağırmak gibi bir şey.
Bir çocuğu güldürebilmek gibi bir şey seni sevmek.
Seni sevmek, öyle delice bir şey ki manila.
Kalbimi bir meydan muharebesinde,
sana karşı savaşırken kaybetmek kadar hayâti bir şey.
Seni sevmek, bir mucizeye şahit olmak gibi.
Bütün çiçekleri boyamak gibi, şahane bir şey seni sevmek.
Seni sevmek,
bütün gece seni düşünmekten,
sabaha kadar uyuyamamak gibi bir şey.
Ve bilmeni isterim ki seni sevmek,
sevmekten öte bir şey.