O usta kalemi eline aldığı vakit durmadan yazardı.
Duraksamazdı bir heceyi kovalarken.
Bir dizeden öbürüne geçerdi ansızın.
Öyle kolayca yazardı ki anlayamazdım.
Yazdığı her şiirin kafiyesi oydu.
Ellerindeydi onun şiir.
Akan mürekkep değil de duygularıydı sanki.
Güzelleme yapardı aklınca.
İlk şiir onun gözlerindeki yaş ile aktı.
İlk şiirini sonbahar’da yazdığını bilirim.
Ağlamaklı biriydi o.
Gözleri hep dolardı geceleri.
Bir pencere önünde çok vakit beklerdi.
Dışarıyı gözlerdi.
Uzakları, çok uzakları.
Derin bir hüzünle kaplıydı her bir yanı.
O derinlikte boğulacak kadar sakindi.
Ne olmasını istediğini bilmiyorum.
Lâkin, yağmurlu havalarda daha bir iyi hisseder.
Kara bulutları daha çok severdi.
Anımsardı geceleyin üzerine çöken kelimeleri.
Görürdü karanlıkta bile,
Bir namlu gibi üzerine doğrultulmuş soneleri.
Yufka yürekliydi belki.
Ama çok büyüktü merhameti.
Uzaktan bir şiirdi.
Yakından bir şair.
Oysa kimse bilmezdi ya.
En güzel günahları işlemiş bir suçlu kadar masumdu o.