Sevdiklerin vurur önce birer birer
En hassas olan yerine
Öyle bir batarki!
Sol göğsünün altındaki bit pazarı
Heyhat dersin kendi kendine
Kimler satmadı,
Kimler dertlerini atmadı,
Kimler sırtına soktuğu kâma’ yı
O çarşıya atmadı.
Hadi alın, satıyorum yok pahasına
Mutlak vardır işinize yarayan.
Birde tam çarşının altına düşen bir yer var.
Ah ah, ne eziyet çektiren
Kaburganın arası hepmi vuslat tarlası
Hasretini çektiklerim
Vuslat diye beklediklerim
Umut bu’ya
Ekiyorum umutlarımı
Ne fayda, çaban zaya;
Boşa uğraş biliyorum
Ne ekilen boy verecek
Ne beklenen gelecek
Nede özlenen haberdar edilecek
Kendineydi hayatı
Senden bihaber yaşayıp gidecek.
Sızlıyor her yanım
sırtımdan yüreğime soktukları
Ucu zehirli dilleri
Canhıraş bir acı bu çektiğim
Bedenimde bir his
Tarifi imkansız
Uyuşuyor tenim
Kıpırdamıyor ellerim
Sanırım kanıma sirayet etti
Ruhunuzda ki zehir
Diyorum ne melanet düşlere gebeymişim.
Sahi ilk bedenmidir ölen
Yahut ruh"mudur bedeni terkeden
Ne kadar kendime yabancı
O kadar kendimde kimsesizim...

Zülfü Canan