Saksısına düşman çiçek gibiyim
Yaprağı bile çok gören
Çiçeğinin rengini saksıdan gizleyen
Gizemli suskunluğumun dargın dilini öğrenseydin
Kan güllerimi görürdün,
Gözlerime sorsaydın anlatırdı
Oluk oluk akan kanlı yaşlarımı.
Bilirsin çiçek solarken bile kendi sapına döner
Sen toprağınla kavgalıyken
Benim toprağında boy vermemi istemedin ki
Hatırla sevgili
Hüzünlü bir şiirde kalmıştık en son
Dinlemedin beni; öylece çekip gittin
Tozunu toprağını alarak.
Geri dönmek neye çare
Onarırmı kuru bir af dileyiş
kırılan dalıma, koluma
Sessiz harflerle anlatsaydı derdini
Savurmasaydın deli poyraz harflerini
Küs çiçeği gibi dönermiydim içime
Derdim sana
Uğraşma benle adam
Benim bir yanım yamalı
Bir yanım sökük
Dikiş tutmayan cümleleri ekleme benim tenime
Sen hüzünle kapla her yeri
Sonra tefsir et beni
Oldumu
Bu yaptığın oldumu?
Esrik esrik atarken sen kelâmlarını
Tebessümüm benim yüzümde dondu
Yorgunum demiştim oysa! biliyordun gönlümü
Bir esinti bekliyordum
Kabuğu üstünde irinli yarama
Niye deştin sevgili
Ortalık bak ölü canlar bahçesi
Ben paslı eleğimden neleri geçirmedim, unutmuştum çoğu şeyi
Az biraz sevinci alta geçiremeyen sendin efendi
Ben müptelâlaydım her türlü derdin zehrine
Hadi söyle
Panzehir olmak senin neyine
Yaşamım yara bere
Geçmişim dolu yara izi
Oynamayacak gönül ipimle
Dikiş bilmiyorsan
Geçmeyecektin başına
Kandırmayacaktın iğneyi...

Zülfü Canan