Arsız bir bıçak, darmadağınık vicdanıyla gözlerinin baharını kana buladı
Bir bulut öldü, gökyüzü ağladı...



Bir hiçlik hikayesi uydurduk, adaletin acı verdiği çocuk yüreklerinde
Yorgunluğunu güzden alan gazellere ve sararmış yüzlerine yazdık
Şiir olmadı bu avuçlarımızdan dükülen
Sonra dizelerde solan
Sonra ağlayan
Veda olmadı bu yazdıklarımız, inan
İnan başka bir şey ayrılıktan



Dizelerimize kelepçelenmiş zindanlara vurdu gölgen
Yansıdı yüzümüze bir ayna gibi
Bakmayı unuttuğumuz her yerde yıldızlar kaydı
Bıraktık yeni bir ’’yarın’’ dilemeyi
Ellerimiz suçlu kaldı, ellerimiz kirli



Ayrılığın şeytanlarını taşladı bir çocuk
Yakıldı tüm k/ağıtlar
Güneşine hasret bir gökyüzü gibi
Özledik gonca kokan ölümsüzleri
Özge’yi, Şule’yi, Emine’yi
Hepsini...


Herkes sustu


Suskunluğun mezarını kazdık
Hangi kelimelere sığdırmaya çalışsak, sığ kaldı anlattıklarımız
Ve yine çığlıklar koptu içimizin kışlarında
Bir dün, bir bugün, bir yarın daha alındıkça ellerden
Seslerden
Nefeslerden
Küstürdük baharları da, yazları da

Bir hikaye anlattılar ardından
Dediler ki
Güzel bir bulut öldü, yaşamadan