Zaten zamana da küsüm, hemen geçip gittiği için
Neyse ki sen varsın
Neyse ki sen varken, ben çocuk kalırım


Zaman diyorum ne kadar da ekoseli bir kutu
Sevimliliğine aldanıp boğuluyorum içinin derininde
Bir zaman bir de sen
Kaybolmama ramak bırakırsınız her seferinde


Ellerime cetvelle vuruyor unutulmaya yüz tutmuş anılarım
Annem ağlıyor, daha canım acımadan
Penceremde dizili menekşelere sarkıyor gün
Şarkılar çalıyor, küçük bir çocuğun ardından


Sesimin bulutlara karıştığını duyuyorum birilerinden
Birileri çok uzak bulutlarda, bense göğün içinde
Yine de seni sevdikçe bir çocuk sesiyim ben
Bir çocuk sesiyim, harflerim senin alfabenden

Anlıyorum
İnsanın en çok severken yaşı küçülüyor
Yer yüzünde
Ama insan en çok severken yaş alıyor
Yâr yüzünde


Zaten kırılgan bir dünyanın yelkovanında kalbim
Bıraksın zaman kalbimin peşini
Çocuk kalsın, büyümesin...