Öyle hırsızlar varki dünyanın çapında
Ayak izlerinden anlıyorsunuz
Kalbinizdeki hatrı hatırayı çıkarıyor bir yerden bulanık anımsamalarla


Kanatıyor günleri zamanları
hasret bakışlardan inen ince sızıyla
Aranıyor bu gözler bir daha gelmelerini
Davetsiz misafirin gönle verdiği hizmeti
Arayış ki bu ne halinden memnun ne de git der gibi
Öyle yatılı bir işçi

Kıvranmış ağrının uyutmadığı bedene verdiği sızı kadar acımasızlar
Ödeyemeyecek cahil kalpten katlettiği borçla
Süslenmiş boyayla püslenmiş bir tavırda
Küçükçe yaş çalıp büyükçe hayallere bir kulp takarsa
Öğretir size on beşinci yaşınız
Otuzunuza yarım kala

Hayata hayırla başlamayı anmak içimizdeki bir tutam tuzu yasa basmakla
Yaktı yarınımızı o dün çaresiz efkarımda
Söyleyemedim baba
Beni affetle başlayan cümlelere daha önce hiç rastalamadım ki ben


Bu gönül bağlarımızın yolu uzaktı
Cesaretimi kıramadım baba
Çok istiyordun değilmi
Bir doktor üniformasını üzerimde görmeyi
Ellerimdeki uğraşımın bir can olmasını
Bende çok istemiştim
Hayatın zor ve renkli duvarlarından aşmayı
İnsanların takdirini alıp
Derdine ortak olup
Hayatlarında bir iz bırakmayı
Gönlümdeki yalnızlığı kırmayı
Utandığım şimdi parmak uçlarımda ağıt olup düşüyor
Satır satır keşkeli tutturduğum satır arasında
Ben üzgünüm
Adalet kefemi yıktım baba!